8. Powiedziałaś, że zadzwonisz, a odeszłaś bez pożegnania.

 THIAGO

  Było naprawdę późno. Dzwoniłem. Pisałem. Nie odbierała. Nie dawała żadnego znaku. Pięknie... Kolejna kłótnia i spięcie, największe jak do tej pory. Chodziłem w kółko po całym domu. Zadzwoniłem do Jonathana czy czasem nie ma jej dalej w tym klubie. Powiedział, że chyba wyszła, jednak po jego tonie i głosie wnioskowałem, że coś jest nie tak, choć zapewniał, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Martwiłem się jak cholera. Później zadzwoniłem jeszcze do Bonnie, która mnie uspokoiła, mówiąc, że Iga wzięła klucze do jej mieszkania i tam jest, bo już do niej dzwoniła. Miałem ochotę rzucić wszystko i jechać do niej, ale Amerykanka mnie powstrzymała, mówiąc, że ona teraz potrzebuje trochę czas dla siebie.

 Wczoraj w pewnym momencie zauważyłem, że mam nieodebrane połączanie od Julii. Widziałam, że moja dziewczyna nie była zadowolona. Przewróciła oczami gdy blokowałem ekran i chowałem telefon do kieszeni.

   - Aż dziwne, że nie oddzwaniasz albo już do niej nie jedziesz - prychnęła pod nosem, a ja spojrzałem nią. Zdziwiło mnie to, ale po chwili zdałem sobie sprawę, że ma dosyć tematu Julii. Iga to typ człowieka, który tłumi wszystko w sobie. Nie mówi wszystkiego wprost, chowa wszystko wewnątrz i sama się z tym męczy. Przez ten cały czas zdążyłem ją dobrze poznać i chyba się w niej zakochać. Nie wiem. Wtedy urzekł mnie jej uśmiech, inteligencja i poczucie humoru, a wcześniej z Julią postanowiliśmy się rozstać, bo oddaliliśmy się od siebie, więc nie było przeszkody, by uderzyć do Leleniewskiej. Cholera... Teraz wychodzi na to, że to z Igą się oddalamy!

   - O co ci chodzi? - zapytałem.

   - O nic. Po prostu to dziwne - mruknęła.

   - Iga, przestań - westchnąłem.

   - Dlaczego? To bardzo ciekawy temat - stanęła bardziej z boku, krzyżując ręce na piersiach.

   - Przestań. Rozmawialiśmy już o tym. Jestem tutaj z tobą, a jeżeli Julia chciała coś ważnego to zadzwoni jeszcze raz albo załatwi to jutro - powiedziałem.

   - Tylko, że ona za każdym razem ma do ciebie coś ważnego - warknęła.

   - Chcesz się tu i teraz o to kłócić? - zapytałem spokojnie.

   - Ona też ma zawsze wyczucie czasu - krzyknęła.

   - Uspokój się - mi także puszczały nerwy. - Nie mam zamiaru się o to kłócić. Dobrze wiesz jak jest...

   - Więc idź do niej i się wyżal!

   - Iga!

   - Wróć do niej, idź do diabła! - powiedziała, patrząc mi w oczy. Paliły się, ale nie złością, a bólem. Zauważyłem jak od razu praktycznie spuszcza wzrok, mieszając się. Zamiast zostać, przytulić i zapewnić ją, że jestem tylko jej, uniosłem się i wyszedłem, wracając do domu.

  Niewyspany, rano wziąłem prysznic i wypiłem mocną kawę by jakoś postawić się na nogi. Zjadłem coś lekkiego i musiałem wyjść. Miałem umówione spotkanie z moim agentem, Pere i trzeba było jeszcze zajrzeć do klubu. Wyjazd do Monachium zbliżał się wielkimi krokami.

  Minęło naprawdę sporo czasu, a ja miałem już dosyć. Chciałem tylko wrócić do domu, mając nadzieję, że Iga już tam będzie. Wjechałem na drogę naszego osiedla i mocno zdziwiłem się widokiem taksówki, zaparkowanej przy naszym domu i kierowcę, który właśnie wpakowywał walizkę do bagażnika. Co jest?! Gdy zaparkowałem za samochodem, przez furtkę właśnie przechodziła Iga z podręczną torebką. Wyskoczyłem z auta tak jakby się paliło.

   - Iga, co ty robisz?! - zawołałem, otwierając szeroko oczy. Widać było, że przestraszyła się moją obecnością, jakby chciała tego uniknąć, uciec. - Co robisz? - ponowiłem pytanie. Spuściła wzrok, ściskając usta w jedną, cienką linię, zatrzymując się tuż przy taksówce. - Iga, odezwij się - drążyłem. - Odchodzisz - szepnąłem, zdając sobie z tego sprawę. - Dlaczego? - zapytałem cicho. Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. - Hej... - delikatnie starłem ją kciukiem, a ona odwróciła głowę.

   - Po prostu, tak będzie lepiej - szepnęła.

   - Ale co ty wygadujesz? Chcę żebyś została.

   - Ala ja nie wiem czy tego chcę - powiedziała głośnej, a ja zmarszczyłem czoło. Musiałem przetworzyć jej słowa. - Thiago, nie jest tak jak było wcześniej i dobrze o tym wiesz - westchnęła. - Poza tym, jest jeszcze jedna sprawa, z którą sama muszę się uporać, przemyśleć i obiecuję, że kiedyś ci to wytłumaczę, ale nie teraz, proszę...

   - Wracasz do rodziców? - zapytałem cicho, a ona pokręciła głową.

   - Potrzebuję trochę spokoju i nowego otoczenia. Wzięłam urlop dziekański i jadę do Polski, zatrzymam się u koleżanki z domu dziecka - mówiła. - I nie bierz tego do siebie, Thiago. To moja decyzja - w końcu spojrzała mi w oczy. - Chcę żebyś ułożył sobie życie, bo na to zasługujesz - uśmiechnęła się lekko. Wspięła się na palcach i ucałowała mój policzek. - I o wiele lepiej teraz mi poszło niż pisanie listu - mruknęła.

   - List? - zdziwiłem się.

   - Zostawiłam list dla ciebie. Jest w kuchni na wysepce - powiedziała nieśmiało. - Powinnam już jechać na lotnisko - spojrzała na taksówkę.  

   - Iga...

   - Tak? - spojrzała znów na mnie, a ja po prostu ją mocno przytuliłem. Nie mogłem jej trzymać na siłę. Jest mi cholernie źle, że tak to wszystko się potoczyło... Chciałem z nią spróbować, spróbowałem i czy taki jest tego koniec? Na koniec ucałowałem ją w czoło, z bólem życzyliśmy sobie powodzenia i wsiadła do samochodu. Odjechała, a ja jeszcze chwilę po tym jak taksówka zniknęła za zakrętem, stałem jak kretyn i patrzyłem w tamtym kierunku. W końcu przestawiłem samochód na podjazd i wróciłem do domu, kierując się prosto do kuchni. Oparte o dzbanek z wodą, leżały dwie, białe koperty. Pochyłym i starannym drugiem, na jednej było napisane Thiago, a na drugiej Rafael. Przyjaźnili się, ale pewnie mój brat też o niczym nie wiedział, jeżeli z nim też chciała się pożegnać w taki sposób.

 

  Thiago,

Wiem, że to tak głupio wyjechać bez pożegnania, więc zostawiam ten list. Postępuje okropnie, ale myślałam o tym przez całą noc. Biorę urlop na studiach i wyjeżdżam do Krakowa na jakiś czas. Wie o tym Bonnie, moi rodzice i Ty. Liczę na twoją dyskrecję, jest to dla mnie ważne. Piszę to, bo ci ufam i ufałam od początku, pod każdym względem i cieszę się, że taki jesteś, ale... Z jednej strony męczyła mnie cała sytuacja z Julią, choć wiem, że macie wspólną przeszłość, tylko się przyjaźnicie, to wiem jeszcze, że nadal ci na niej bardzo zależy i czujesz coś do niej, Thiago. Drugim powodem jestem ja sama. Tak, ja. Zawaliłam po całości i mam w głowie wszystko porozrzucane. Na razie nie chcę Ci o tym pisać, ale obiecuję, że kiedyś Ci o tym opowiem, dobrze? Teraz potrzebuję trochę spokoju i czasu dla siebie. I nie chcę byś brał winę za to na siebie, bo rozumiem Twoje postępowanie. Chcę żebyś żył dalej, ułożył sobie życie.

Któregoś dnia się odezwę, a tymczasem życzę Ci powodzenia w nowym klubie i zasadzam mocnego kopniaka na szczęście.

Liczę na naszą przyjaźń,

Iga.

 

Przeczytałem list i przez chwilę tępo wpatrywałem się w białą kartkę. Nie napisała powodu 'swojej winy', co cholernie mnie zastanawiało. Spojrzałem jeszcze na drugą kopertę, zaadresowaną do mojego młodszego brata. Chwyciłem za telefon i wykręciłem jego numer.

   - Halo, co tam? - usłyszałem jego głos.

   - Możesz przyjść?

   - Jasne, stało się coś?

   - Po prostu przyjdź, okej?

 RAFAEL

Thiago wyjechał do Monachium dwa dni temu i już musi się odpędzać od paparazzi i dziennikarzy.  Pojechał sam.

 Ja wczoraj przedłużyłem kontrakt z Barceloną, a teraz właśnie wychodzę z szatni w nowym stroju mojego nowego klubu, do którego zostałem wypożyczony. Przed schodami dostałem do ręki futbolówkę i wyszedłem na powierzchnię. Za mną od razu, niczym ogon ustawiali się fotoreporterzy. Widziałem jak dumny jest mój ojciec, bo miałem grać w klubie, gdzie z Thiago zaczynaliśmy naszą przygodę z piłką, a kiedyś, lata temu, on sam tam grał. To było naprawdę coś, gdy ludzie na trybunach skandowali jego imię.

  Przyjechałem tutaj wczoraj z ojcem i Thaisą, którzy przez ostatni czas odpoczywali z nami w Barcelonie. Na razie zatrzymałem się w domu mamy, bo w końcu tam najlepiej, a poza tym będę mieć blisko moje młodsze rodzeństwo, Thaisę i Brunito.

 Wróciłem do domu dosyć późno, bo chłopaki wyciągnęli mnie na piwo. Trafiłem na moment gdy mama z moją siostrą siedziały w salonie przed laptopem, a na jego ekranie zobaczyłem twarz nowego zawodnika Bayernu. Był podekscytowany tym, że już jutro zaprezentują go w nowym klubie, a z drugiej strony się trochę obawiał jak to będzie. Praktycznie już został ciepło powitany przez Pepa i Javiego Martineza, ale ciekawe jak wtopi się w towarzystwo z innymi, jak poradzi sobie z nauką języka. A jeszcze z kolejnej strony... Był tam sam. Chociaż ojciec coś wspominał, że może rano wsiądzie w samolot i poleci do niego.

 Gdy już skończyliśmy rozmawiać, wyszedłem na górę do swojego jeszcze starego pokoju. Zdjąłem ubrania i ubrałem spodnie dresowe, w których zazwyczaj śpię. Rzuciłem się na łóżko, ale od razu nie położyłem się spać. Wyjąłem z szuflady kopertę, a z niej list, który praktycznie mogę już recytować z pamięci.

   Już nawet nie wiem po raz który zaczynam to pisać. Z listem dla Twojego brata poszło jakoś łatwiej... To wszystko mnie przerosło i pozostawiło olbrzymi bałagan w głowie, dlatego wyjeżdżam. Nie myślałam, że te wszystkie sprawy mogą się tak potoczyć. "Nasze" sprawy. Od początku miałam cię za bardzo fajnego chłopaka, przystojnego, z poczuciem humoru i mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, chyba właśnie teraz sobie to uświadomiłam. Zabawne, prawda? Bardzo cię lubiłam, a po tamtym wieczorze i nocy, to się zaczynało zmieniać i sama nie mogłam tego zatrzymać. To nie było fair w stosunku do Thiago, który nadal nic o tym nie wie. On był wtedy przy Julii, a Ty Rafa, byłeś wtedy przy mnie. I chyba zaczęłam coś czuć, coś więcej niż przyjaźń. 

 Dlatego potrzebuję trochę samotności, by móc sobie to wszystko poukładać, w ciszy posłuchać wewnętrznego głosu, co tak naprawdę mi podpowiada. Czego sama chcę, co czuję i chcę byście to zaakceptowali, nie rozgrzebywali. Piszę Ci o tym wszystkim, tak naprawdę nie wiedząc co o tym myślisz, co czujesz, jak to widzisz. Piszę to w ciemno. Zawsze człowiek ma więcej odwagi w liście, wiedząc, że jest się już daleko, gdy ty czytasz niż powiedzieć takie coś komuś oko w oko, prawda? 

 Mam prośbę. Wiem, że nigdy nie przepadałeś za Julią, ale wiem też i widzę, że to ją w sercu ma Thiago. Zrób coś dla mnie i postaraj się ją zaakceptować. Jego poprosiłam by ułożył sobie życie i powtarzam to także tobie. 

 Wszyscy rozpocznijmy nowy etap, dobrze? Tak chyba będzie lepiej. 

Wszystko byłoby chyba o wiele łatwiejsze, gdybyście byli dla siebie obcy, nie braćmi. 

Iga. 

***

 Pisząc ten rozdział. nie pamiętam czy płakałam, ponieważ to było chwile temu, ale pamiętam, że było mi cholernie smutno z powodu ich rozłąki.

Teraz też mi jest smutno. Z powodu wczorajszego meczu. Mam rozumieć, że Holendrzy zaplanowali zemstę za 2010 rok?   

Coppernicana się skontuzjowała w momencie, gdy trzeba latać za dobrymi ocenami na koniec roku i siedzi w domu, wrrrrr! ;x