3. Wiem dobrze, że będziesz w jego ramionach.

Iga jechała ze mną autem, a Deulo za nami. Musieliśmy podjechać po Bonnie, bo zgodziła się pomóc Gerardowi. Szybkie zapoznanie się i kilka minut później parkowaliśmy pod budynkiem. Najpierw poszedł sam Deulo, odczekaliśmy dziesięć minut i dopiero wtedy poszła Amerykanka.

   - Jestem ciekawy ich reakcji. - zaśmiałem się.

   - Ty może patrz, bo Deulo może zaraz oknem wylecieć! - wybuchnęła śmiechem.

   - Myślisz? - zapytałem, kręcąc nosem. - Może Bon go uratuje przed tymi dwiema młodymi. - uśmiechnąłem się. - Idziemy już, moja dziewczyno? - zaproponowałem roześmiany.

   - Idziemy, mój chłopaku. - zaśmiała się i wyszliśmy z samochodu. Przepuściłem ją w drzwiach do klatki i wyszliśmy na górę pod mieszkanie Gerarda. Oboje stanęliśmy pod drzwiami i zaczęliśmy nasłuchiwać.

   - Nic nie słychać. Nie krzyczą... - mruknąłem cicho. - No chyba, że już go rozszarpały? - wzruszyłem ramionami i nagle oberwało mi się od niej.

   - My nie jesteśmy aż takie straszne. - zaśmiała się.

   - Oj dobra. - wyszczerzyłem się. - Wchodzimy? - zapytałem, a ona od razu nacisnęła na klamkę. - Gerard, Bonnie jesteśmy! - zawołałem, a z dużego pokoju wyjrzała 'moja' wczorajsza dziewczyna. Otworzyła szeroko oczy, gdy nagle objąłem w pasie Igę. Wróciła w głąb pomieszczeni, a Iga cicho się zaśmiała. Ruszyliśmy za nią, a tam na środku pokoju stały tamte dwie, Bonnie, łypiąca wzrokiem na blondynkę, wyglądając wtedy jak prawdziwa zazdrosna kobieta, no i w tym wszystkim jeszcze był mój przyjaciel.

   - A co tu się dzieje? - zapytała Iga.

   - Ci dwaj to wielkie dupki, więc uważajcie sobie na nich! Chodźmy, Blanca! - blondynka zrobiła wściekłą minę i pociągnęła swoją koleżankę za sobą, tą która wczoraj coś ode mnie chciała... Informacją o tym, że wyszły, było mocne i głośne trzaśnięcie drzwiami.

   - Udało się! - wyszczerzył się Gerard i mocno przytulił Bonnie. - Dziękuję dziewczyny! - teraz przytulił Igę.

   - No to myślę, że mamy już z tamtymi spokój - zaśmiałem się.

   - Ja też! - zawołał. - Ej, co powiecie, żeby jeszcze dzisiaj się ogarnąć i iść do jakiegoś klubu? Opić zwycięstwo nad małolatami?

   - Szczególnie nad tą, którą przeleciałeś w nocy? - wyszczerzyła się Iga.

   - Oj noo! - obruszył się i objął ramieniem Amerykankę. - Iga zabierze Thiago i pójdziemy w piątkę, co? - uśmiechnął się.

   - Czemu nie? - wzruszyłem ramionami. - No to jedziemy?

   - No, bo dziewczęta muszą się przecież zrobić na bóstwo! - zarechotał Deulo.

   - Ej, my już jesteśmy bóstwami! - zaśmiała się Bonnie.

   - Nie śmiem zaprzeczać! - uniosłem dłonie.

   - Dobra odpowiedź, Raf - Iga lekko klepnęła mnie w ramię. - Bon, jedziesz z nami?

   - Z chęcią bym się zabrała. Widzimy się później. - zwróciła się do napastnika i razem w towarzystwie dwóch dziewczyn, wyszedłem z mieszkania przyjaciela.

  Siedzieliśmy w tym klubie już sporą chwilę. Iga raz zatańczyła za mną, raz z Gerardem. Widać było, że w humorze to ona nie jest i jakoś się jej wcale nie dziwię. Gdy wróciliśmy z mieszkania Deulo, Thiago gdzieś wychodził. Podobno Julia po niego zadzwoniła, a ten kretyn postanowił tam od razu polecieć. Iga była tym zdenerwowana, ale ukrywała to, ale gdy mój brat tylko wyszedł, już się z tym nie patyczkowała. Jednak chciała iść wieczorem spotkać się z Bon i Gerardem. Mieliśmy się bawić... No na początku tak było, ale potem chyba tamta dwójka zrozumiała, że się sobie podoba i praktycznie zajmowała się sobą. Iga była zapewne przejęta tą sytuacją z Thiago. Też na jej miejscu nie byłbym wcale zadowolony.

   - Chcesz może wrócić do domu? - zapytałem po chwili. Ona spojrzała na zegarek. Było po dwudziestej trzeciej. Skinęła głową i spojrzała na swoją przyjaciółkę. - My już idziemy. - zakomunikowałem.

   - Okej, okej - mruknął tylko Gerard, ciągle szepcząc o czymś do Bonnie. Iga wtedy tylko uśmiechnęła się do swojej przyjaciółki i wstała. Zrobiłem to samo i wyszliśmy razem. Pod klubem złapaliśmy taksówkę. W ciszy wróciliśmy do domu. Od razu przysiadłem przy wysepce i nalałem sobie wody do szklanki, a Iga ruszyła do sypialni. Po chwili z niej wróciła i usiadła obok mnie, również biorąc trochę wody.

   - Wrócił? - zapytałem cicho.

   - Tak. Śpi. - skinęła głową i oparła głowę na ręce. - Rafa, mogę o coś zapytać? - spojrzała na mnie.

   - Jasne, pytaj. - zdziwiło mnie to trochę.

   - Jeżeli byłbyś już chwilę ze dziewczyną, to jeździłbyś do swojej byłej? - mruknęła cicho.

   - Ja? Nie jestem w takiej sytuacji, ale myślę, że nie. - pokręciłem głową, a tamta spuściła wzrok. - Ej, Thiago jest z tobą. To dla ciebie zostawił Julię. Myślę, że nie musisz się o nic martwić. - położyłem dłoń na jej ramieniu. - Ona po prostu chce zwrócić na siebie swoją uwagę, a wie, że Thiago jest wspaniałomyślny i wielkoduszny, więc każdemu musi pomagać. Nie potrafi odmówić.

   - Rafael, ja to wiem i między innymi dlatego z nim jestem, takiego go uwielbiam, ale... - westchnęła.

   - Ale boisz się? - dokończyłem za nią, a ona skinęła głową.

   - Jestem z nim od trzech miesięcy i chyba oboje się zaangażowaliśmy, bo w końcu mieszkamy razem, no ale czuję się niepewnie od tego pogrzebu rodziców Julii.

   - Głuptasie! - uśmiechnąłem się. - On już taki jest, że jeżeli ma jedną dziewczynę, na inną nie spojrzy na żadną inaczej, jak tylko pod względem znajomej czy koleżanki. Trochę go znam. - puściłem do niej oczko.

   - Myślisz?

   - Iga, ja to wiem! - przewróciłem oczami. - Wracaj do sypialni, połóż się obok niego i przytul. Wam obojgu zrobi to dobrze - zaśmiałem się, a ona uśmiechnęła się pod nosem.

   - Masz rację, Rafa - skinęła głową. - Dziękuję - pocałowała mnie w policzek i ruszyła z powrotem do ich sypialni. Odprowadziłem ją wzrokiem i dopiłem swoją wodę. Odstawiłem szklankę do zlewu i zdejmując swój T-shirt, udałem się do swojego pokoju.

  Gdy rano się przebudziłem, było dosyć wcześnie. Ubrałem dresy i bluzę z kapturem, poszedłem pobiegać. Nie wiem czemu, ale potrzebowałem się zmęczyć, a do klubowych treningów jeszcze kawałek. Przebiegłem się po pobliskim parku i wróciłem do domu. Wchodząc, wyjąłem z uszu słuchawki i usłyszałem z kuchni głosy brata oraz Igi. Wszedłem głębiej i zobaczyłam ich, tulących się do siebie. To dobrze, że nie warczeli na siebie przez wczorajszy dzień.

   - Cześć - mruknąłem i wtedy oboje na mnie spojrzeli. 

   - Cześć, Rafa - uśmiechnęła się Iga. - Może kawy? - wskazała ekspres. 

   - Dzięki, ale może później - skinąłem głową. - Nie przeszkadzajcie sobie, ja będę w ogrodzie - uśmiechnąłem się i wyszedłem na zewnątrz. Zdjąłem bluzę i koszulkę, bo robiło się naprawdę gorąco i ułożyłem się wygodnie na leżaku, przy basenie. Wyjąłem telefon z kieszeni spodenek i wybrałem numer przyjaciela. Trzy sygnały i królewicz w końcu odebrał. 

   - Halo? - zapytał cicho zaspany. 

   - Pobudka, koniec byczenia się - zaśmiałem się. 

   - Oj przestań, wakacje są, więc mi tu nie przynudzaj - szeptał. 

   - A czemu tak cicho? 

   - Bo nie chcę obudzić...

   - Bonnie? - zaśmiałem się, przerywając mu. 

   - Dokładnie. - odpowiedział już głośniej i słychać było jak zamyka za sobą drzwi na balkon. 

   - Tylko wiesz stary, żeby nie było jak z tymi poprzednimi - mówiłem żartobliwie. - Jakby nie patrzeć to przyjaciółka Igi, a poza tym pomogła ci z tą małolatą. 

   - Tak, wiem, wiem Rafa - odparł. - Spokojnie, nie będzie tak. 

   - Gerard pragnie się ustatkować? A to dobry żart - wyszczerzyłem się i wtedy z domu wyszedł mój brat z dwoma kubkami z kawą. Usiadł obok mnie i podał mi jeden z nich. 

   - Weź się ze mnie nie śmiej, co? - usłyszałem w słuchawce. - Dobra, potem się zgadamy, bo moja Pocachontas się budzi. Pa. - rozłączył się, a ja roześmiany odłożyłem telefon na bok. 

   - Co się tak szczerzysz, co? - zapytał Thiago. 

   - Bo Deulo kręci z Bonnie - odparłem i upiłem łyk kawy. 

   - A to ciekawe - zaśmiał się. - Rafinha, chciałem zapytać jak było wczoraj, w tym klubie? 

   - W porządku - skinąłem głową, nie wiedząc o co mu dokładnie chodzi. 

   - Zawaliłem, nie? - mruknął i spojrzał na mnie. - Powinienem być tam wczoraj z wami, z Igą. 

   - Szerze? Nie zaprzeczę. Jeżeli chcesz żeby wszystko było w porządku pomiędzy wami to uwierz, Julia jest dorosła i sama da sobie radę. A jeżeli chodzi o Igę, to już wczoraj była zła i próbowałem załagodzić sprawę. Widać, że się udało. 

   - Dzięki, Rafa - skinął głową. - Dobry z ciebie brat - uśmiechnął się i poklepał mnie po ramieniu.

***

Rafa, musisz zgrywać tego grzecznego bohatera :)