2. Co mam zrobić z moimi dniami?

  Minęło południe, kiedy w końcu dotarłem do domu swojego brata. Tak jak przewidywałem, mam kaca i boli mnie głowa! Było w nim pusto, a jedynie drzwi na taras były otworzone. Wyjrzałem przez nie. Na leżaku obok basenu siedziała Iga z książką i nienadgryzionym jabłkiem w dłoni. Zażywała kąpieli słonecznych. Wyszedłem i od razu oślepiły mnie promienie. Zakryłem dłonią oczy i usiadłem na drugim leżaku. Usłyszałem jej dźwięczny śmiech.

   - Widzę, że wczoraj dość mocno zabalowałeś. - śmiała się.

   - Ciiii. - mruknąłem i zacząłem rozmasowywać sobie skronie. - Głowa mi pęka.

   - W Polsce mówimy tak: 'kac morderca nie ma serca' albo 'czym się strułeś, tym się lecz'. - śmiała się.

   - Dobra, dobra. Potrzebuję jakiegoś sposobu na to cholerstwo. - westchnąłem.

   - Kawa? - zaproponowała, odkładając swoją książkę na bok.

   - Piłem już u Gerarda. - odparłem.

   - Lodowaty prysznic? - rozłożyła ręce.

   - Albo... - zamyśliłem się i wstałem. Rozpiąłem dwa pierwsze guziki swojej koszuli i zdjąłem ją przez głowę. Buty, spodenki i już byłem w samych bokserkach. Iga się na mnie patrzyła i śmiała. Wskoczyłem do basenu u przepłynąłem całą jego długość. Spędziłem jeszcze kilka dobrych sekund z głową pod wodą i wyłoniłem się spod niej, ciężko oddychając. Przetarłem oczy i je otworzyłem. Rozejrzałem się, ale Igi już na swoim miejscu nie było. Po chwili wychodziła z domu, ciągle gryząc jabłko, ale przez ramię miała przewieszony biały ręcznik, a w drugiej ręce trzymała butelkę wody mineralnej. Wyszedłem z basenu, a dziewczyna najpierw podała mi ręcznik.

   - Dzięki. - uśmiechnąłem się i zacząłem wycierać.

   - Lepiej? - zapytała i usiadła na skraju leżaka.

   - Lepiej. - szepnąłem i przechyliłem butelkę, pijąc wodę. Usiadłem obok niej. - Thiago już pojechał?

   - Wystroił się w garnitur, koszulę i pojechał... - mruknęła i odłożyła na bok ogryzek.

   - Hej, on tam pojechał dla jej rodziców, a nie dla niej. - uśmiechnąłem się.

   - Wiem, ale... No dobra, może trochę przesadzam.

   - No widzisz. Ja mam zawsze rację. - powiedziałem z dumą.

   - Nie przychwalaj sobie tak, okay? - zaśmiała się. Gdy to robiła miała takie słodkie dołeczki w policzkach.

   - Dołeczki! - wskazałem, a ona od razu się speszyła i zakryła buzię. Gdy to robiła, uśmiechała się coraz bardziej.

   - Idź się lepiej ubierz, co? - kiwnęła ręką.

   - A co, rozpraszam cię? - poruszyłem brwiami.

   - Spadaj Rafa! - zmroziła mnie wzrokiem.

   - No dobra, dobra! - pokręciłem nosem i wstałem. Pozbierałem swoje ubrania i ruszyłem w stronę domu. Odwróciłem się jeszcze i spojrzałem na nią. Wróciła do czytania. Często to robiła. Była trochę takim molem książkowym.

Wyszedłem z pokoju, naciągając na siebie T-shirt. W salonie siedziała Iga. Sama.

   - Wyspałeś się w końcu? - zaśmiała się.

   - Teraz tak. - odpowiedziałem i usiadłem obok niej. - Która jest godzina?

   - Po piątej. - powiedziała.

   - Serio? Thiago nadal nie ma? - zapytałem zdziwiony, a ona pokręciła głową. O ile mi wiadomo to pogrzeby tyle nie trwają.

   - Jestem głodna. Zamawiamy coś? - wstała i podeszła do blatu wysepki, gdzie leżał jej telefon. Jej mina mówiła wszystko. Nie była zadowolona.

   - To może zadzwoń po pizze, a ja spróbuję dodzwonić się do brata, co? - zaproponowałem.

   - Nie odbiera. Ma wyłączony telefon. - powiedziała smutno, a ja mi przez głowę przeszło czy padła mu bateria czy jest aż tak bardzo zajęty? Widziałem jej smutną minkę i chciałem ją przytulić, a mojego brata najlepiej to poszatkować. Co on tam tyle robi? Nagle drzwi wejściowe się otworzyły, a w progu stanął mój starszy brat, tak jak mówiła Iga, cały odstawiony. Wszedł i od razu podszedł do dziewczyny. Z lekkim uśmiechem musnął jej usta.
   - Nie lubię pogrzebów. - mruknął, przytulając się do niej.
   - Więc co tak długo tam robiłeś? - zapytała cicho z wyrzutem.
   - Ciotka Julii uparła się żebym chwilę został. - odpowiedział i pocałował jej odkryte ramię. - Gniewasz się? - mrukną cicho, a ja nadal siedziałem na kanapie i patrzyłem na nich.
   - Nie. - szepnęła i lekko się uśmiechnęła. To było widać z daleka, że odpowiedziała tak, żeby było dobrze. Przejmowała się tym i to bardzo.
   - To dobrze. - powiedział Thiago i pocałował ją w skroń.
   - Idź się przebrać, a my zamówimy pizze. - powiedziała do niego, a on skinął głową. Odszedł do sypialni, a ona ciężko westchnęła i spojrzała na mnie. Uśmiechnąłem się lekko do niej. Domyślałem się, że teraz w jej głowie przewija się tysiące wersji, jak Thiago pociesza blondynkę, siedzi z nią i przytula. Mam nadzieję, że mój brat nie okaże się totalnym kretynem i nic głupiego nie zrobi!
  Godzinę później siedzieliśmy we trójkę na tarasie i jedliśmy zamówioną pizze. Nikt słowem nie wspominał o pogrzebie albo Julii. Każdy z nas się uśmiechał. Wtem usłyszeliśmy tupot i zza domu wybiegł Deulofeu.
   - Pukałem, ale nikt nie słyszał. Musicie mi pomóc! - wypalił, opierając dłonie na krześle obok mnie.
   - A może tak najpierw dzień dobry? - zapytałem z kpiną.
   - Racja. - zauważył i każdemu z nas podał rękę. - A teraz musicie mi pomóc! - zawołał z bezsilnością.
   - Jeżeli przyleciałeś po pieniądze na łapówkę dla policjanta, żeby nie dostać mandatu to pomyliłeś adresy. I tak mi już wisisz kasę. - powiedziałem spokojnie, patrząc na przyjaciela.
   - Nie! Nie o to chodzi. Sori się mnie uczepiła!
   - Jaka znów Sori? - zaśmiał się Thiago.
   - Wczoraj ją poznałem i wylądowaliśmy w łóżku. Rano ją chciałem jakoś delikatnie wyprosić zaraz po tym jak się ulotniłeś... - spojrzał na mnie.
   - Ale?
   - A ona od rana wymyśla jak tu przerobić moje mieszkanie, jakby nam się tam lepiej wspólnie mieszkało! - jęczał. Najpierw spojrzałem na niego, a później na Igę i Thiago. W jednym momencie wybuchnęliśmy śmiechem. - Tak, śmiejcie się ze mnie! - mruknął i założył ręce. - Przyjechałem tu, bo myślałem, że jakoś mi pomożecie!
   - Ona nadal tam jest? - zaśmiała się Iga.
   - Tak. Powiedziałem, że idę ze śmieciami i zaraz wrócę!
   - I pewnie wyszedłeś bez worka? - śmiałem się.
   - To nie jest zabawne! Blanca do niej dołączyła i nie dość, że jej pomaga to jeszcze wypytuje o ciebie! - zawołał, a ja prawie co nie zakrztusiłem się sokiem. - Pyta ciągle kiedy przyjdziesz!
   - Co?! - krzyknąłem.
   - Ty też miałeś dziś nieprzespaną noc? - Thiago poruszył znacząco brwiami.
   - Ja? To on ruchałby wszystko co się rusza i ma piersi. - wskazałem na Deulo. - Nawet w stanie nie byłem, a poza tym to one miały pewnie tyle lat co nasza siostra. Wkurwiła się jak ją olałem, a teraz o mnie pyta?!
   - Powiedzcie, że jesteście parą pedałów i będziecie mieć je z głowy. - zaproponował Thiago. Ja zmroziłem go wzrokiem, a Gerard zaczął wymachiwać rękami, że przecież z nią spał! Wtedy rozdzwonił się mój telefon. Jakiś nieznany numer. Odebrałem. Usłyszałem piskliwy głos Blanci i od razu się rozłączyłem. Otworzyłem szeroko oczy i spojrzałem na Deulo.
   - Co? - zdziwił się.
   - Dałeś im mój numer?! - wrzasnąłem.
   - Nie!
   - To skąd go miały?!
   - Może wygrzebały mój notes? - zamyślił się. - Tam miałem wszystkie numery.
   - Świetnie... - mruknąłem. Telefon znów zadzwonił, ale odrzuciłem.
   - Powiedzcie, że macie już dziewczyny. Może zadziała? - odezwała się Polka.
   - Słowa to mało. - Geri pokręcił głową. - One są z tych, które muszą zobaczyć żeby zobaczyć!
   - No to może zadzwonię do Bonnie? Myślę, że zgodzi się zagrać twoją dziewczynę na te kilka minut. - pomyślała.
   - Zaraz?! A ja?! Ja nie chcę żeby ta cała Blanca za mną latała! - zawołałem.
   - No to ja też pojadę i zagram dziewczynę jednego z was. - zaśmiała się i spojrzała na swojego chłopaka, który zrobił minę w stylu 'czemu nie?'
   - To ja się zgłaszam! - wyszczerzył się Gerard, podnosząc rękę do góry. Thiago na niego spojrzał i pokręcił głowę.
   - Na udawaną dziewczynę dla ciebie chyba bardziej będzie pasowała Bonnie. - mruknął, a ja się zaśmiałem pod nosem.
   - A kto to jest? Ładna jakaś?
   - Przyjaciółka Igi ze studiów. Amerykanka, szatynka, brązowe oczy i... - zacząłem pokazywać w powietrzu jej kształty, a Iga odchrząknęła. - I jest ciemnoskóra! - dodałem, natrafiając na karcący wzrok dziewczyny.
   - Ej, lubię takie! Jeszcze ciemnoskóra! - aż mu się oczy zaświeciły.
   - Kretyn! - zaśmiałem się.
   - No to jedziemy? - zapytała Iga. - Zadzwonię po drodze do Bonnie.
   - Spadłyście nam normalnie jak z nieba! - Deulo klasnął w dłonie i zerwał się na równe nogi.

   

***

Lubię ten rozdział z wielu powodów :) 
Dziękuję za to, że jesteście tutaj ze mną na kolejnym moim blogu i ładnie proszę o komentarze, specjalnie dla półnagiego Rafy, wskazującego do basenu xd